Ik was een meester in mezelf klein houden. Ik had “straalangst”.
Niet omdat ik dat wilde. Maar omdat het veilig voelde.
Zolang ik ervoor zorgde dat anderen straalden, hoefde ik dat zelf niet te doen. Pleasen was mijn excuus. Altijd bezig met de ander, altijd zorgen dat iedereen zich goed voelde. Dan moest ik tenminste niet naar mezelf kijken.
En toen stopte ik met drinken.
Ineens had ik iets om over te roepen. Iedereen moest en zou weten dat ik nuchter was. “Zie mij hier ne keer staan!” Alsof ik mezelf moest bewijzen. Alsof ik de wereld moest tonen dat ik méér was dan ‘die gast die altijd meedronk’.
En het ging verder.
Ik liep een marathon. Niet gewoon om mezelf uit te dagen. Nee. Vooral om te kunnen zeggen: “Kijk ne keer wat ik hier allemaal kan!”
Maar diep vanbinnen?
Leeg.
Ik zocht bevestiging. Erkenning. Ik schreeuwde om gezien te worden. Maar wat als ik gewoon mocht zijn, zonder dat ik iets hoefde te bewijzen?
Pas later, toen ik écht begon te reflecteren, besefte ik hoe hard ik mezelf had tegengehouden. Waarom had ik altijd dat gevoel van “zie mij eens”? Waarom had ik zoveel goedkeuring nodig?
En belangrijker nog…
Wat als ik mezelf die goedkeuring kon geven?
We doen dat allemaal, hé.
We houden onszelf in. Bang om te groot te zijn. Bang dat anderen gaan denken “pff, wat doet hij nu?”. Maar mensen denken toch altijd iets, wat je ook doet.
Dus waarom zou je niet gewoon je plek innemen?
En dat besef…
Dat werd voor mij duidelijker dan ooit met de podcast.
Ik wil mensen inspireren. Met verhalen, met inzichten, met eerlijke gesprekken.
En als ik daarvoor in de spotlight moet staan?
Dan is dat maar zo.
Niet vanuit een “zie mij eens”, maar omdat ik wéét dat ik iets waardevols te brengen heb.
En dat? Dat voelt juist.
Misschien herken je dit.
Misschien hou jij jezelf ook nog in.
Misschien wacht je nog op toestemming om te mogen stralen.
Maar die toestemming?
Die moet je jezelf geven.
Dus… waar hou jij jezelf nog tegen?
