Ik weet het nog goed.
Mijn benen voelden als pudding. Mijn rug nat van het zweet. En elke vezel in mijn lijf schreeuwde: “Stop ermee, Tom. Dit is zot.”
Tayrona National Park. 11 uur wandelen. 31 kilometer. 261 verdiepingen omhoog. In 30 graden, met een luchtvochtigheid waar je na vijf minuten al een verzopen kieken lijkt.
Elke keer als ik dacht: “Yes, dit is de top,” was daar wéér een beklimming.
Het had zo gemakkelijk geweest om te stoppen. Om gewoon om te draaien en te zeggen: “Ik heb genoeg gezien.”
Maar ik wist: net achter die volgende helling zou het uitzicht nóg beter zijn. Net voorbij die volgende bocht lag dat plekje waar anderen opgaven.
Dus ik zette door. En ja, ik heb afgezien. Maar toen ik daar stond, helemaal boven, met de jungle onder mij en de oceaan die blonk in de verte… amai, wat een moment.
En weet je wat?
Dit gebeurt niet alleen in de jungle. Dit gebeurt overal.
Zoveel mensen beginnen met een droom. Een zaak opstarten, een boek schrijven, een grote carrièreswitch…
En net op het moment dat het lastig wordt – als de twijfels komen, als je even niet meer weet waarom je eraan begon – haken ze af.
Ze zien de eerste hellingen, de eerste tegenslagen en denken: “Misschien is dit toch niks voor mij.”
Maar net dáár, achter die ene extra stap, zit de doorbraak.
De meeste mensen stoppen nét voordat ze hun succes bereiken.
Waarom?
Omdat die laatste meters het zwaarst zijn. Omdat het zoveel makkelijker is om terug te keren naar wat veilig voelt.
Maar de echte magie? Die zit in het volhouden.
In die extra stap zetten, ook als je twijfelt.
In blijven gaan, terwijl alles in je zegt dat je beter kan opgeven.
Ik heb het zelf gevoeld in die jungle. En ik zie het bij zoveel mensen rondom mij.
Dus de vraag is: waar in je leven sta jij nu voor zo’n steile klim?
Waar voel je dat je wilt opgeven, terwijl je diep vanbinnen wéét dat je moet doorgaan?
Laat het weten in de comments. Wie weet is dit net het duwtje dat je nodig hebt om door te zetten.
